Күңел ачу : " Табигатьтә кунакта"

Зал урман аланына охшатып бизәлә. Зур – зур чәчәк бәйләмнәре тоткан берничә кыз һәм малай “ аланга” керә. Алсу. Инде шактый җир үттек, арыдык, әйдәгез, утырып ял итеп алыйк. Галия. Әйдәгез, чәчәкләрне чирәмгә куеп торыйк. Наил. Бигрәк күп чәчәк җыйдык. Өйгә алып кайтып җиткерә алырбызмы икән? Марат. Әйе, өйгә кадәр бик ерак шул, чәчәкләрнең яртысын калдырмыйча да булмас. ( менә “ алан “ да Алмаз күренә, тиз генә “ агач” янына барып, аның бер ботагын сындырып ала һәм шуның белән “ куаклар” га суккалый башлый.Шулчак кошлар булып киенгән бала, “куак” артыннан “ очып китә”.) Наил. Алмаз, нишлисең син? Әнә кошчыкны куркыттың бит. Әкрен генә йөрсәң ни була? Алмаз.Аның әле йомыркалары да бардыр. Әйдәгез, карыйбыз.
Автор: Хуснутдинова Гульназ Рашитовна